Birthday lunch in Sestri

Today the Ladies skipped the walk and got straight down to the real business: lunch. And what a lunch!

It's Annelies's birthday today, and we celebrated at Trattoria Angiolina in Sestri Levante. Delicious Spaghetti Angiolina - spaghetti with seafood - accompanied by homemade bread and a glass of cold, pure Lumassina "Acerbina" and followed by chocolate mousse, served in an edible cup of dark chocolate with moscato zabaione on the side.

And we didn't even exercise to make up for all those calories!!!

Top right: Birthday girl
Below: Birthday pasta... Birthday dessert... Birthday friends!

Hey you Jane of the jungle

Goede herinneringen hebben we aan vorige week op de Monte di Portofino. Wij besluiten afgelopen woensdag opnieuw de trein naar Santa M.L. te nemen en vandaar het pad te kiezen naar het klooster van San Fruttuoso. Een klein oud klooster, gelegen aan een moeilijk te bereiken baai. Niet bereikbaar met een auto, wel per boot of lopend. Nou ja, lopend? In den beginne stappen we fier de hoogte in via mooi aangelegde trappen en de prachtig onderhouden bospaden zijn een lust voor het oog. Goed te doen, een beetje conditie is wel handig.

Na een klein half uurtje weet onze tourguide zeker dat we door de bomen het bos niet meer moeten zien en neemt ons mee over een zijpad. Glijdend over een dikke laag gevallen blad, onze blote knieën (deze dag nog altijd 24 graden!) schavend langs struiken raken we al gauw het spoor bijster. Krista's echtgenoot weet de weg, we besluiten hem te bellen. Uiteraard niet omdat we de leiding van een stoere man missen, een beetje risico nemen maakt ons niet bang (we zijn alle 3 ooit geëmigreerd niet wetende wat ons te wachten stond!). Maar helaas: niemand van ons heeft bereik. Er zit maar één ding op en dat is teruggaan. Moeten we nou links- of rechtsaf?

Weer vaste grond onder de voeten, we struinen tussen de olijfgaarden. In oktober worden de gekleurde netten opgehangen voor de olijvenoogst. Soms maaien of harken harde werkers de olijven uit de bomen of er wordt een soort boomschudmachine gebruikt. Hoe dan ook, het is zaak dat de olijven zo min mogelijk beschadigen, de olie kan er een akelig smaakje door krijgen.



Stekelige, wilde kastanjes vallen uit de bomen. Het is nog oppassen dat we onze enkels niet zwikken.

Om San Fruttuoso te bereiken staan ons nog heel wat steile en gladde hellingen te wachten. Joanne hebben we vandaag uitgeroepen tot de Hey you Jane of the jungle of de berggeit van onze club. Op de foto een stoere Krista hikend op een glibberige helling.

In de verte ligt het klooster waar we naartoe moeten. En het mooie strand waar Joanne al een dik half uur onder de boogjes op ons wacht, verlangend naar een glaasje wit en een gebakken visje.



Net als vorige week gaan we varend naar Rapallo, waar we vandaag wel een ijsje weten te scoren. Dit als beloning voor de ontberingen die we hebben doorstaan.

Portefino heeft ons vorige week een mooie wandeldag gegeven. Wij besluiten vandaag opnieuw de trein naar Santa M.L. te nemen en vandaar naar San Fruttuoso te lopen. Nou ja, lopen?

In den beginne stappen we fier de hoogte in via mooi aangelegde trappen en de prachtig onderhouden bospaden zijn een lust voor het oog. Goed te doen, een beetje conditie is wel handig.


Na een klein half uurtje weet onze tourguide zeker dat we door de bomen het bos niet meer moeten zien en neemt ons mee over een zijpad. Glijdend over een dikke laag gevallen blad, onze blote knieën (deze dag nog altijd 24 graden!) schavend langs struiken raken we al gauw het spoor bijster. Twijfel overvalt ons en Krista pakt de telefoon om haar man te bellen. Uiteraard niet omdat we de leiding van een stoere man missen. Een beetje risico nemen maakt ons niet bang (alle 3 zijn we tenslotte ooit geëmigreerd), maar zoekraken in dit grote bos kunnen we onze geliefden toch niet aandoen....


Maar helaas: niemand van ons heeft bereik. Er zit maar één ding op en dat is teruggaan. Maar moeten we nou linksaf of rechtsaf? Olijfjes laten zich binnenkort vallen in gekleurde netten. Een simpele maar doeltreffende manier om olijven te oogsten. Prettig dat hier de wandelpaden zonder gaten en holen van eventuele akelige beesten zijn.

Another walk on Monte Portofino

On Wednesday October 7 the sun continued to shine and the Ladies, still in shorts and t-shirts, took the train to Santa Margherita once again for another walk on Monte Portofino. We set off on the same trail as the previous week, but branched off after the Mulino in the direction of San Fruttuoso, taking the longer trail over the ridge and down into the bay where the Abbey of San Fruttuoso is instead of dropping down to Portofino. The first part of the walk is on a well-tended, paved path through olive groves, strung up with colourful nets ready to collect this fall's harvest. The second part takes you away from the paved path and out of the olive groves into some wilder territory; we hiked past a lightning-struck tree inhabited by a colony of particularly large and threatening hornets and up into the cloud that often seems to hang over the top of Monte Portofino. The final part of the trail is a long, steep descent into the bay of San Fruttuoso, currently even longer due to a detour around a work site; we came into the town right above the medieval abbey, which we had to pass under (or through) to get to the little beach where we enjoyed a delicious and well-deserved plate of deep-fried seafood with salad from a seasonal restaurant establishment set up right on the beach.

Almost autumnwalk in shorts

It's almost autumn. Fresh mornings, little spiders in the plants on the balcony and shops full of mushrooms, chestnuts and pumpkins. Change of seasons makes that it is not too warm anymore for a good walk. After a long summer without our weekly wednesday event "The ladies who walk and lunch" met at the station for a short trainride to Santa Margherita Ligure. The sun is shining, temperature is about 25 C. Autumn seems far, far away.

The Parco di Portofino is expecting us. We noticed some fallen golden leafs (guess because it hasn't been raining for ages!)and the first acorns on a wood-path. A nice bit of climbing, a lot of talking, lots of water and the beautiful views on the sea and luxury yachts in front of the Portofino harbour.

What we ate? Incredable green minestrone (never seen it as green as this soup) with a good glass of white wine for a real fair price. Which is nearly unbelievable, actually it's a miracle in Portofino.


We decided to start our homejourney over sea. A short trip from Portofino to Rapallo. So far our first walk after summer will be remembered as a dream. We had another dream: good italian ice. Searching and searching in the station area. Strange enough we couldn't find a gelateria ...... Is this the Italy we know?

For me our first walk this season was a real treat (even without the icecream)! Today is likely a day too late to kickoff the walks and lunches. I'm going to finish my book on the couch. There is a thunderstorm, the streets are flooded and this seems not to end soon. Hopefully autumn has not really start today......

Back in action!

After a long summer break the Ladies Who Walk and Lunch are back in action! And back in style, with a walk from Santa Margherita to Portofino to mingle with the cruise ship and luxury yacht crowd over lunch in the piazza in Portofino.

The Ladies highly recommend this walk, which took us two hours with lots of breaks for water (it's still summer) and to get our breath back (we need to be able to chat while we walk)!

We did a variation of it earlier this year, dropping down to Paraggi to sun on the beach and then take the low road from Paraggi to Portofino. This time we took the high road past the old olive mill, now a bar, rest area and refreshment stop conveniently placed halfway along the trail. There are some steep slopes coming up out of Santa Margherita and going back down to sea level in Portofino, but the trail is paved all the way. Watch out for the occasional Ape or scooter zipping past; we even met a Cinquecento teetering over the brink of this narrow road/wide pathway. We had splendid views of the coastline, the yachts in the bay and the Hotel Splendido swimming pool from the top of the ridge and dropped down into Portofino just in time for lunch. A bowl of minestrone at "El Portico" (under the portici, naturalmente) with a glass of house wine did the trick. This trattoria is very reasonably priced, provided you keep you appetite in check (after all, this is Portofino we're talking about!) and the minestrone was positively green with good old Genoese pesto. We finished our light lunch just in time to sun ourselves on the boat from the pier in Portofino back to Rapallo and from there it was only a 10 minute train ride home.

What a fantastic way to start the hiking season! Next week, another variation on the same trail: San Fruttuoso.

Desperate housewines!

Het is heel warm en vochtig in Ligurië. Wandelen in dit weer is een flinke toer. Maar Joanne en ik hebben het gewaagd. Helaas had Nicole vandaag een ziek jongetje thuis, wat sneu is! En Krista was afgesloten van de rest van de wereld doordat haar telefoonlijnen niet meer werkten, zij zat thuis te wachten tot een monteur haar uit deze malaise kwam redden. We spraken met haar af dat we elkaar zouden zien op het strand voor de lunch.

Vandaag de zomerse versie van Punta Manara gelopen. De wandeling hebben we in februari al eens gemaakt. Toen was het prachtig, nu was het sprookjesachtig. Alles groeit en bloeit met de Golf van Tigulio op de achtergrond: vandaag bijna nog blauwer dan de Cote d'Azur.

Veel wandelaars waren verstandiger dan wij en waren al vroeg op pad gegaan. Om 10 voor 11 gingen wij klimmen. Zon op z'n hoogst. Zonnenbrand factor 50 en een petje ter bescherming. Punta Manara ligt hoog en stijgen gaat best in een rap tempo.
Wat en wie kwamen we tegen onderweg: hagedisjes, allerlei insekten (zochten de weg in mijn truitje....), Scandinaviërs met Nordic Walking stokken, de toeristen die bij een 'Buongiorno' van ons nauwelijks de beleefdheid hadden terug te groeten, smalle wandelpaadjes en een verlangen naar koele witte wijn. Desperate housewine! Maar we moesten nog even geduld hebben.

Wij hadden veel gespreksstof. Met aandacht vertellend over de Italiaanse postkantoren (is echt een interessant gespreksonderwerp in Italië!) was Joanne plots uit het zicht verdwenen. Languit lag ze over de gladde keien. 2 licht geschaafde knieën en een wondje op haar hand was het gevolg van deze uitglijder. Oeps, waar is dat toch eerder gebeurd? Oh ja, Parco di Portofino op 25 februari. Ons verlangen naar iets koels op een terras aan het strand wordt groter. Bijna desperate! Nou ja, met een beetje overdrijven dan.......

Op het strand troffen we Krista. "Luna Blu" is de strandtent waar moeders kookt en de dochter met haar Engelse echtgenoot de uitbaters zijn. Ze hebben 2 knappe Italiaanse boys ingehuurd om klanten te binden. We bestellen heerlijke salades, pasta met zeevruchten, ook weer pesce spada alla Liguria (echt een favoriet bij ons) bier, water en ......... de witte wijn. Verse vruchtensalade met ijs toe. Deze dag is voor herhaling vatbaar, behalve de uitglijder dan.

Back on the Entella track

Vandaag eindelijk weer gewandeld. Drukke dagen, slecht weer of andere redenen maakte dat we de afgelopen weken eigenlijk alleen gegeten hebben met elkaar op de woensdagen. Vandaag opnieuw met Krista de Entellawandeling van een paar weken geleden gemaakt. Niet te ingewikkeld, zij heeft een enkelblessure en moet zichzelf in acht nemen.

Het is pollentijd en langs de rivier leek het of het gesneeuwd had. De juffen van een school bedachten dat de biologieles ook buiten het klaslokaalkon en namen de kinderen mee op excursie. De kids plukten bloemen, zochten hagedisjes die zich mooi niet lieten vangen. Een jongetje vond het jammer dat hij geen hengel bij zich had. Vissen zou zo leuk zijn ipv gesjok langs het water.
Ik moest denken aan fietsen of wandelen langs de Rotte in de polders bij Rotterdam. Het lijkt al 100 jaar geleden.....

Net als de vorige keer gegeten bij Ma-Pa. Alleen mannen in het restaurant, alsof we in een Arabisch café neerstreken waar vrouwen zich niet kunnen vertonen. De chef begroette ons met "Goodafternoon" ipv "Buongiorno".
Zien we er zo on-Italiaans uit of herinnerde hij zich ons vorige bezoek nog?
Hij bracht ons naar het terras. Wat heel aardig was, alleen de stoeltjes waren nog niet gesopt. Wij maalden er niet om.

Ons menu: ravioli met een walnotensausje, sardientjes in citroen met een salade en een verrukkelijke cake toe. Mooi uitzicht op de rivier, onze dag kon niet stuk. Blij en een heeeeel klein beetje licht in het koppetje (door het glaasje wijn) riepen we "Bye Bye" naar de chef en togen over de witte pollen terug richting Chiavari.

Chiavari - Carasco - Cogorno

This week proved to be hectic for the Walking Ladies and so, Annelies and I were left to carry the torch and blaze the trails alone. After marching through the Cinque Terre on Sunday I was left without much inspiration or energy to climb, thankfully, Annelies wasn't so into it either. After a lovely cup of coffee on her terrace facing the sun complete with the aroma from the bakery wafting up we forced ourselves to get up and to walk along the Entella in the direction of Carasco. 
The river, as rivers do, has quite fertile banks and along the trail on both sides there are many "orto"/vegetable gardens, some quite humble and others comical... like this door to lock out those who might be tempted to steal a cabbage or two. 

 

We reached Carasco, hungry and thinking that maybe we should  be on the look out for eats, after all the whole point of this exercise to be fit and reward our hard work with a yummy lunch. I knew that there was a nice osteria "Settembrin" just on the other side of the pedestrian bridge, but, unfortunately, it burned down a few months ago. As we took a moment to admire the view, out of nowhere I get grabbed from behind! There was Marco, on his bike, as always cracking a joke. We asked him if he knew a good place to eat and he pointed us to Cogorno and a trattoria that overlooked the river. Score. For 10 euros each, we had, ravioli, spezzitino for Anneleis and porchetta for me. Dessert - an excellent homemade chocolate cake with nuts and a hint of cinnamon, wine, water, coffee and even - lemoncella to top it off. Again, all that for 10 euro!!! The trattoria is called Ma - Pa and is owned by two former cruise ship employees who couldn't wait to speak English with us. The food was delicious and all homemade, the service friendly and the trattoria is small, but it also has an outdoor terrace which overlooks the river. Good spot to remember for the summer. I didn't get any photos of our lunch, but trust me... It was mmm mmm good.This is the life. Walking with a friend. Sharing a moment and a meal. The simple things that keep us going. Good friends. Good food. And, finding beauty in where you live. 
Ta ta till next week. 

Dagje 5 Torri

Joanne heeft al een prachtig verhaal geschreven over onze wandeling. Voor hen die geen Engels lezen hierbij mijn NL'se herinneringen aan een prachtige dag.

Woensdag 12 maart werden we getrakteerd op een prachtige lentedag. Mooi lag de sneeuw op de Ligurische bergtoppen in de verte. Op de dag voor onze wandelingen beginnen we te mailen met elkaar wat te doen en we waren het er allen over eens: we hadden zin in zeezicht vanaf Leivi. Leivi ligt hoog boven Chiavari, is een klein dorp wat nu ontdekt wordt door de rijke Milanesi en Torinesi. Santa Margherita Ligure en Portofino zijn duur geworden voor 2e huizen en hierdoor wordt Leivi aantrekkelijk.

We gaan een deel van de 5 Torri route wandelen. Aangezien we enigszins aan de luie en haastige kant zijn rijden we met Krista naar Curlo wat ons een hoop geklim bespaart. We parkeren bij de kerk en trekken de wandelschoenen aan. We lopen in een uurtje of 3 langs smalle, nog kale bospaden met best akelige afgrondjes, langs mooie villa's met blaffende waakhonden, een huis waar moeders de vrouw haar zonen of man toeschreeuwt voortaan de dingen te doen zoals zij ze wenst en we belanden in een prachtige wei met zicht op zee en de kerk van Leivi. We genieten weer net als altijd. Terugwandelend naar de auto dreigen we nog te verdwalen omdat we op de heenweg meer hebben gelet op sneeuw en bloesem dan op de route.

We lunchen in een trattoria heel dicht bij mijn huis: Buono e semplice (eenvoudig doch smakelijk, vrij vertaald).
En dat was het. Een buffet met pasta, risotto, salade, vlees, vis, fruit en taart. Je mag zo vaak opscheppen als
je wilt. Veel Italianen die in de kantoren van Chiavari werken lunchen hier. We eten hier voor 10 euro p.p. De baas vond het wel apart die 4 Engelssprekende dames in zijn restaurant en hij vond het heel apart toen we vergaten de wijn te betalen. Die rare buitenlanders toch.......... Tja, na zo'n mooie wandeling vonden we ook de wijn Buono e Semplice.

Leivi

This Wednesday the sun was shining and spring was in the air so the four of us set off to walk part of the Cinque Torri hike through Leivi, above and behind our town, Chiavari. I walked the complete trail with my dad a few years ago and it took us five hours. We didn't have that much time so we drove up to Curlo and walked a three-hour loop from there, then drove back down to Chiavari for lunch. I would say we did the best part of the Cinque Torri trail: we skipped the first, uphill part, and the last part where you're walking on ungroomed trails through shady forest then down steep steps back into town, but we did all the part with the best views over Chiavari and the sea on one side, snow-capped mountains and river valleys on the other.
Spring appears to have sprung and the trail was dotted with wild primulas, violets and daisies, and we encountered mimosas and cherry trees in blossom.

We worked up quite an appetite on our walk and so back down in Chiavari we stopped for lunch at Buono e Semplice in Largo Casini (where the Green Cross is). The best thing about this restaurant is the €10 all-you-can-eat lunch buffet: appetisers including cured meats and insalata russa, a choice of pasta, risotto and/or minestrone, then chicken, meat or fish with lots of cooked vegetables, salad, fruit and jam tart for dessert. Nothing elaborate, but plenty of plain good food just as Mom would make it: as the name says, good and simple!

Rainy Wednesday

Last Wednesday we ladies agreed that it really was too rainy to walk and headed straight to lunch at a new restaurant in town: Le Griglie. The restaurant picks up on the fad - several years old in North America but not common in Italy, at least in small places like Chiavari - for cooking in visible kitchens, with a grill behind a plate of glass (though most of the action seemed to be going on behind closed doors in the other part of the kitchen). The décor is international contemporary. Sure, we do get tired of the checked tablecloths and flasks trattoria atmosphere, but on the other hand I found it somewhat disorienting to be in a restaurant that could be anywhere in the world, visually speaking: it reminded me of the Red Tomato off Broadway in Vancouver, and reminded Krista of any number of restaurants in Montecarlo...
The lunch special is a bargain at €14, offering a choice among several pasta courses and secondi (both meat and fish). Portions are plenty big enough, at least for us ladies! The wine list is quite extensive.

Let me slip in a quick word about another new restaurant in Chiavari: Taj Mahal in Piazza Cademartori, which I had occasion to try the other night with Krista and a gang of girlfriends (unfortunately it does not open for lunch and is therefore beyond the scope of ladies who lunch). It may not be up to par with the Indian restaurants of London, Vancouver or other places with a tradition of international cuisines and a large population from the Indian subcontinent, but it makes a refreshing change when you get fed up of choosing between pansoti alla salsa di noce and trenette al pesto and want to try something truly different. The set menus are a bargain, with more than you can eat for €15 in the vegetarian version, €20 in the meat-eaters' version, and the Indian ice creams are tasty. You even get an opportunity to taste Indian wine, though I will refrain from expressing an opinion on that until my nose is less stuffed up!!!

 I am a little late to the party... but, here are my reflections on that picture perfect day.

What a nice way to spend a morning. Walking and talking with friends. How lucky are we to have such a beautiful place to explore and when do we ever find a bad place to eat? 

Though I led you the wrong way down the path, we ended up in the same place.  The Piazza in Portofino. Next time. We climb to the top of Mt. Portofino! Believe me, your butts will thank me.

Where to next ladies? The Cinque Terre!

Krista

Santa Margherita to Portofino

Congratulations Annelies on your speedy posting and the great photo taken at the bus stop! All that remains for me to do is provide a summary in English!

A beautiful sunny day, hinting that spring may be around the corner. Our departure from Santa Margherita was not promising: some work was being done on the sewer right where we parked and the stench was overwhelming! But once we got past that it was all uphill - literally and figuratively! A steep but brief ascent took us to Nozarego, where I'm told there is an excellent restaurant... but it was too early for lunch so we pressed on along the trail, past olive groves and idyllic country homes, through a construction site in full swing and down a steep descent - a brief stretch of which I travelled on my backside - to Paraggi, where we enjoyed a break on the beach. The sunshine was quite warm by now and the water was a deep emerald green, especially when glimpsed between the trees from the trail continuing on to Portofino. We continued on from the bay of Portfino to the lighthouse before returning to the village for a snack in the piazza. A snack is about all one can afford in Portofino... but I must say the enormous chocolate ice cream sundae I ordered has kept me going for the rest of the day, it's now nine-thirty and I have needed no further nourishment, so at ten euros it might actually be considered a bargain!!!

Annelies and Krista ordered much healthier meals - salad and sandwich - and, just to make me feel even more guilty about all the whipped cream, rightly pointed out that today is the first day of Lent!