Hey you Jane of the jungle

Goede herinneringen hebben we aan vorige week op de Monte di Portofino. Wij besluiten afgelopen woensdag opnieuw de trein naar Santa M.L. te nemen en vandaar het pad te kiezen naar het klooster van San Fruttuoso. Een klein oud klooster, gelegen aan een moeilijk te bereiken baai. Niet bereikbaar met een auto, wel per boot of lopend. Nou ja, lopend? In den beginne stappen we fier de hoogte in via mooi aangelegde trappen en de prachtig onderhouden bospaden zijn een lust voor het oog. Goed te doen, een beetje conditie is wel handig.

Na een klein half uurtje weet onze tourguide zeker dat we door de bomen het bos niet meer moeten zien en neemt ons mee over een zijpad. Glijdend over een dikke laag gevallen blad, onze blote knieën (deze dag nog altijd 24 graden!) schavend langs struiken raken we al gauw het spoor bijster. Krista's echtgenoot weet de weg, we besluiten hem te bellen. Uiteraard niet omdat we de leiding van een stoere man missen, een beetje risico nemen maakt ons niet bang (we zijn alle 3 ooit geëmigreerd niet wetende wat ons te wachten stond!). Maar helaas: niemand van ons heeft bereik. Er zit maar één ding op en dat is teruggaan. Moeten we nou links- of rechtsaf?

Weer vaste grond onder de voeten, we struinen tussen de olijfgaarden. In oktober worden de gekleurde netten opgehangen voor de olijvenoogst. Soms maaien of harken harde werkers de olijven uit de bomen of er wordt een soort boomschudmachine gebruikt. Hoe dan ook, het is zaak dat de olijven zo min mogelijk beschadigen, de olie kan er een akelig smaakje door krijgen.



Stekelige, wilde kastanjes vallen uit de bomen. Het is nog oppassen dat we onze enkels niet zwikken.

Om San Fruttuoso te bereiken staan ons nog heel wat steile en gladde hellingen te wachten. Joanne hebben we vandaag uitgeroepen tot de Hey you Jane of the jungle of de berggeit van onze club. Op de foto een stoere Krista hikend op een glibberige helling.

In de verte ligt het klooster waar we naartoe moeten. En het mooie strand waar Joanne al een dik half uur onder de boogjes op ons wacht, verlangend naar een glaasje wit en een gebakken visje.



Net als vorige week gaan we varend naar Rapallo, waar we vandaag wel een ijsje weten te scoren. Dit als beloning voor de ontberingen die we hebben doorstaan.