Santa Margherita to Portofino

Congratulations Annelies on your speedy posting and the great photo taken at the bus stop! All that remains for me to do is provide a summary in English!

A beautiful sunny day, hinting that spring may be around the corner. Our departure from Santa Margherita was not promising: some work was being done on the sewer right where we parked and the stench was overwhelming! But once we got past that it was all uphill - literally and figuratively! A steep but brief ascent took us to Nozarego, where I'm told there is an excellent restaurant... but it was too early for lunch so we pressed on along the trail, past olive groves and idyllic country homes, through a construction site in full swing and down a steep descent - a brief stretch of which I travelled on my backside - to Paraggi, where we enjoyed a break on the beach. The sunshine was quite warm by now and the water was a deep emerald green, especially when glimpsed between the trees from the trail continuing on to Portofino. We continued on from the bay of Portfino to the lighthouse before returning to the village for a snack in the piazza. A snack is about all one can afford in Portofino... but I must say the enormous chocolate ice cream sundae I ordered has kept me going for the rest of the day, it's now nine-thirty and I have needed no further nourishment, so at ten euros it might actually be considered a bargain!!!

Annelies and Krista ordered much healthier meals - salad and sandwich - and, just to make me feel even more guilty about all the whipped cream, rightly pointed out that today is the first day of Lent!

Parco di Portofino

Heerlijke gewandeld vandaag. Met Joanne en Krista naar Santa M.L. getogen. Nicole's zoon heeft 'Settimana Bianca' (vakantie) waardoor ze niet mee kon vandaag. Santa lag er weer als een plaatje bij in het warme lentezonnetje, de cappucio smaakte best en flesjes water en een stuk focaccia mee in de rugzak. Onze dag kan al niet meer stuk.

Ons plan is van Santa-Nozarego via Gave, Mulini en Olmi naar Portofino te lopen. De bordjes vertellen ons dat we daar 2,5 uur over gaan doen, de weg gaat hoofdzakelijk omhoog en een beetje conditie is wel handig. Voor Joanne is het vandaag 'Settimana Bianca', zij is druk met werk en gezin en stopt dus een week vakantie in 24 uur. Zij heeft een prima conditie en stapt stevig door richting Nozarego. Klimmen, klimmen, klimmen en caloriën verbranden wat een aardige bijkomstigheid is. We wandelen door olijfgaarden en langs de rustico's waar bouwvakkers aan het werk zijn. In korte tijd stijgen we zo'n 330 meter.

Bij Gave staat een soort kerkje waar de Rotary zetelt. De routewijzer voor dit gebouwtje geeft aan dat we af moeten slaan. Het wandelpad is zeer stijl en er wordt aan gewerkt. Het valt niet mee af te dalen en terwijl Joanne ons in onvervalst Canadees-Engels waarschuwt niet uit te glijden over de losliggende stenen en de brokken droge, rode klei gaat ze keihard onderuit. Krista merkt op dat ze zich niet herinnert dit pad ooit gelopen te hebben..........
Verdwaalt? Welnee, we gaan vandaag alleen niet Mulini en Olmi zien. We belanden wel op het mooie strandje
Paraggi waar we even genieten van de zon, de warmte en de glanzende zee.

Een mooi antiek porseleinen aanwijsbordje verteld ons dat de Pedonale per Portofino ideaal is voor de laatste 1550 mtr naar een terras voor de lunch. In de bossen ritselen de eerste hagedisjes die uit hun eieren zijn gekropen.
Vanaf de Pedonale hebben we een mooi uitzicht op de blauwe zee en de stad waar we alledrie wonen.

In Portofino aangekomen gaan we nog even naar de vuurtoren. Het is rustig, niet zoals in de zomer wanneer dit dorp afgeladen is met toeristen die hopen een glimp op te vangen van een filmster, beroemde voetballer of Berlusconi, die hier jaarlijks een paar dagen vakantie doorbrengt. Bij Ugo op het terras eten we tonijnsalade en
een heerlijk sandwich met ham, tomaat en mozzarella. Joanne heeft vandaag vakantie en eet ijs!

Op www.parcoportofino.it zijn nog meer mooie wandelingen te vinden waar we zeker voor terug komen.
Ook voor de wandeling die we van plan waren te maken komen we nog eens terug.
Mulini en Olmi willen we graag eens zien!

Mmmmmm taart

3e wandeling op 11 februari 2009
naar San Salvatore

Entella, zo heet de rivier die in Chiavari het water naar de zee draagt. Doordat het de afgelopen periode zo geregend heeft staat het water hoog. Langs de Entella vindt men een wandelpad. Grote moestuinen, een camping, bloeiende mimosa, olijfbomen en uitzicht op met sneeuw bedekte bergtoppen. En dit allemaal in onze achtertuin (die we geen van allen hebben....), op 5 minuten lopen vanaf onze appartementen.

Met het hoogteverschil van 521 mtr. van vorige week nog in gedachten besloten we nu niet meer dan 38 mtr boven de zeespiegel te gaan. Ons doel is San Salvatore. In dit dorp wordt elk jaar in augustus het feest gevierd ter herinnering aan een adellijke bruiloft in 1240. Als gast op dit feest krijg je een naambordje opgespeld en ga je op zoek naar de 2e persoon met dezelfde naam. Heb je hem/haar gevonden dan is je beloning een stuk taart: de Torta dei Fieschi. De taart is zo groot dat hij verdeelt wordt onder, naar men zegt, zo'n 14.000 bezoekers! Een historische optocht, muziek en vuurwerk maken dit feest tot één van de leukste in de omgeving.


De Basiliek Dei Fieschi uit de 13e eeuw ligt wat hoger dan de 38 m. Hier in de Riviera de Levante vindt men ardesia, een soort leisteen. Dit kleine sobere gebouw is gemaakt van deze steen als familiekerk van de familie Fieschi. Wanneer we gedrieën binnenstappen beginnen we eerbiedig te fluisteren. De eenvoud maakt elke keer weer indruk. Bij één van de heiligenbeelden staat een gebed van Fransicus van Assisi in een lijstje. Hij vraagt om een manier vrede in de wereld te brengen. Hiermee kan niemand toch moeite hebben........

Mijn voeten in mijn nieuwe wandelschoenen beginnen enigszins te protesteren. We hebben nog een een klein uurtje te gaan. Het zonnetje schijnt, de sinaasappels waaien zowat uit de bomen. Er staat een hele harde wind,
29 km p/uur maar geen idee welke windkracht dat is. We lopen tegen de wind in langs het strand naar de boulevard van Chiavari. De zee en de lucht zijn strakblauw, met een wolkje in de verte bij Rapallo en Santa Margherita Ligure.
We zijn alle 3 echt moe en verbrand wanneer we aan de tonijnsalade en bruschetta zitten. Nog 15 minuten lopen, dan zijn we thuis. Met pijnlijke voeten en een blaar............

De regen getrotseerd.

We hebben ons wat op de hals gehaald. De wandelclub! We zijn eigenlijk allemaal vergeten dat het in de winter veel regent in Ligurië. Het zou afgelopen woensdag de mooiste dag van de week zijn. Maar regen of niet,

we gingen onze lunch verdienen.

Krysta, de schat had het beste idee van de week: met haar auto i.p.v. de bus naar Sestri Levante. Een New Yorkse en de bus zijn niet zo'n goede combinatie. Wij konden haar wel zoenen, Italiaanse bussen en regen zijn ook niet altijd de combi. Koffie en brioche bij Millelire café om moed te verzamelen voor de wandeling. Midden in de gezelligste straat van Sestri vinden we de markering (zie foto) naar Punta Manara. Wandeling van een uurtje en prettig om te weten dat honden geen troep mogen droppen(heel vrij vertaald).

Mooi is dat we behoorlijk moeten klimmen. Door de regen zijn de wandelpaden glad, maar wat worden we beloond. Olijfgaarden, wensputten , vleesetede plantjes (moeten nu trek hebben, in de winter is er geen vlieg te bekennen), prachtige views over de Golfo di Tigullio en Sestri Levante (zie de foto's in de blog hieronder).

De wandeling van een uur duurde al met al een stuk langer. En het vooruitzicht op een fijne lunch kon de pret niet drukken.

Op een paar gasten na waren we de enige bezoekers bij Asia. Vooraf deelden we een soort pannenkoek, waarvan ik de naam niet kan onthouden, met pesto. De vis en wijn van de Ligurische kust zijn ook niet mis.

Onze maaltijd werd ruw afgebroken toen de electriciteit uitviel en winkelalarmen afgingen. Tijd om naar huis te gaan. Volgende week wacht onze volgende sportieve uitdaging.......

Sestri Levante to Punta Manara

Rain today, but that doesn't stop hikers from rainy places like British Columbia or Holland! We decided to go for a hike every Wednesday, and so here we go, whatever the weather!!!

The only one with any doubts about walking in the drizzle is Krista, whose last place of abode before Chiavari was dry San Diego...

This week we continue on from Sestri Levante, where we ended our walk last Wednesday, to Punta Manara. The path is steep and slippery but we press on and are rewarded by views of the Baia del Silenzio in the mist, of olive trees with brightly coloured nets stretched out between their twisted trunks to catch the ripe blue olives, of a deep green sea and the shipyards of Riva Trigoso. Maybe next week we'll hop over to there and continue our walk along the coast... hoping for better weather!

Lunch today is at Asia, where we are practically the only customers... is it the weather, the time of year, or the recession that's keeping everyone else away from these delicious seafood ravioli?