Desperate housewines!

Het is heel warm en vochtig in Ligurië. Wandelen in dit weer is een flinke toer. Maar Joanne en ik hebben het gewaagd. Helaas had Nicole vandaag een ziek jongetje thuis, wat sneu is! En Krista was afgesloten van de rest van de wereld doordat haar telefoonlijnen niet meer werkten, zij zat thuis te wachten tot een monteur haar uit deze malaise kwam redden. We spraken met haar af dat we elkaar zouden zien op het strand voor de lunch.

Vandaag de zomerse versie van Punta Manara gelopen. De wandeling hebben we in februari al eens gemaakt. Toen was het prachtig, nu was het sprookjesachtig. Alles groeit en bloeit met de Golf van Tigulio op de achtergrond: vandaag bijna nog blauwer dan de Cote d'Azur.

Veel wandelaars waren verstandiger dan wij en waren al vroeg op pad gegaan. Om 10 voor 11 gingen wij klimmen. Zon op z'n hoogst. Zonnenbrand factor 50 en een petje ter bescherming. Punta Manara ligt hoog en stijgen gaat best in een rap tempo.
Wat en wie kwamen we tegen onderweg: hagedisjes, allerlei insekten (zochten de weg in mijn truitje....), Scandinaviërs met Nordic Walking stokken, de toeristen die bij een 'Buongiorno' van ons nauwelijks de beleefdheid hadden terug te groeten, smalle wandelpaadjes en een verlangen naar koele witte wijn. Desperate housewine! Maar we moesten nog even geduld hebben.

Wij hadden veel gespreksstof. Met aandacht vertellend over de Italiaanse postkantoren (is echt een interessant gespreksonderwerp in Italië!) was Joanne plots uit het zicht verdwenen. Languit lag ze over de gladde keien. 2 licht geschaafde knieën en een wondje op haar hand was het gevolg van deze uitglijder. Oeps, waar is dat toch eerder gebeurd? Oh ja, Parco di Portofino op 25 februari. Ons verlangen naar iets koels op een terras aan het strand wordt groter. Bijna desperate! Nou ja, met een beetje overdrijven dan.......

Op het strand troffen we Krista. "Luna Blu" is de strandtent waar moeders kookt en de dochter met haar Engelse echtgenoot de uitbaters zijn. Ze hebben 2 knappe Italiaanse boys ingehuurd om klanten te binden. We bestellen heerlijke salades, pasta met zeevruchten, ook weer pesce spada alla Liguria (echt een favoriet bij ons) bier, water en ......... de witte wijn. Verse vruchtensalade met ijs toe. Deze dag is voor herhaling vatbaar, behalve de uitglijder dan.

Back on the Entella track

Vandaag eindelijk weer gewandeld. Drukke dagen, slecht weer of andere redenen maakte dat we de afgelopen weken eigenlijk alleen gegeten hebben met elkaar op de woensdagen. Vandaag opnieuw met Krista de Entellawandeling van een paar weken geleden gemaakt. Niet te ingewikkeld, zij heeft een enkelblessure en moet zichzelf in acht nemen.

Het is pollentijd en langs de rivier leek het of het gesneeuwd had. De juffen van een school bedachten dat de biologieles ook buiten het klaslokaalkon en namen de kinderen mee op excursie. De kids plukten bloemen, zochten hagedisjes die zich mooi niet lieten vangen. Een jongetje vond het jammer dat hij geen hengel bij zich had. Vissen zou zo leuk zijn ipv gesjok langs het water.
Ik moest denken aan fietsen of wandelen langs de Rotte in de polders bij Rotterdam. Het lijkt al 100 jaar geleden.....

Net als de vorige keer gegeten bij Ma-Pa. Alleen mannen in het restaurant, alsof we in een Arabisch café neerstreken waar vrouwen zich niet kunnen vertonen. De chef begroette ons met "Goodafternoon" ipv "Buongiorno".
Zien we er zo on-Italiaans uit of herinnerde hij zich ons vorige bezoek nog?
Hij bracht ons naar het terras. Wat heel aardig was, alleen de stoeltjes waren nog niet gesopt. Wij maalden er niet om.

Ons menu: ravioli met een walnotensausje, sardientjes in citroen met een salade en een verrukkelijke cake toe. Mooi uitzicht op de rivier, onze dag kon niet stuk. Blij en een heeeeel klein beetje licht in het koppetje (door het glaasje wijn) riepen we "Bye Bye" naar de chef en togen over de witte pollen terug richting Chiavari.